Γράφει ο Μιχάλης Κορδαλής
Μια πραγματικά ευχάριστη εικόνα στην πόλη μπορεί να αντικρύσει κανείς στην ασθμαίνουσα απ΄την φτώχεια, την εγκληματικότητα και τα μητροπολιτικά αδιέξοδα περιοχή της Ομόνοιας και συγκεκριμένα στον τυφλό τοίχο του δεκαόροφου ξενοδοχείου Vienn...a επί της Πειραιώς.
"Τα χέρια που προσεύχονται" είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης καθώς αποτελούν αντίγραφο του ομώνυμου πίνακα του μεγάλου Γερμανού ζωγράφου Αλμπρεχτ Ντύρερ ενώ η εν λόγω εικαστική παρέμβαση αποτελεί μέρος του προγράμματος συνεργασίας του ΥΠΕΚΑ και της Σχολής Καλών Τεχνών που δρομολογήθηκε επί Τ. Μπριμπίλη με στόχο την αναβάθμιση του δημοσίου χώρου...
Ωστόσο αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι η ενδιαφέρουσα ιστορία του έργου που συνδέεται άμεσα με τη ζωή του δημιουργού του.
Όταν ο Ντύρερ, παιδί 14μελούς οικογένειας γύρισε στο πατρικό του απ΄τη Νυρεμβεργη όπου σπούδασε ζωγραφική έσμιξε με τον μεγαλύτερο αδερφό του Αλβέρτο που μοιραζόταν κι αυτός την αγάπη για τα εικαστικά και τον συντηρούσε δουλεύοντας στα τοπικά ορυχεία όσο σπούδασε. Ο Ντύρερ λοιπόν σαν καλός αδερφός του είπε αμέσως πως ήρθε η ώρα να πάει κι αυτός για σπουδές και ότι θα δούλευε εκείνος τώρα στη θέση του για να τον βοηθήσει...Στην προτροπή του αδερφού του ο Αλβέρτος, τον ευχαρίστησε και δακρύζοντας αρνήθηκε ευγενικά καθώς τα δάχτυλα του ήταν σπασμένα αρκετές φορές,γεμάτα κάλους κι ανήμπορα να κρατήσουν πινέλο απ΄τις κακουχίες των ορυχείων....
Προς τιμήν του αδερφού του, ο Ντύρερ, ζωγράφισε τα χέρια του, το σύμβολο της θυσίας και της αγάπης του για κείνον, τα "χέρια που προσεύχονται".
Τα χέρια της Ομόνοιας προσεύχονται όχι προς το Θεό μα προς τα κάτω, εκεί που θέλουμε να πιστεύουμε πως Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ, Η ΑΓΑΠΗ, Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΑΝ ΑΚΟΜΑ....
"Τα χέρια που προσεύχονται" είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης καθώς αποτελούν αντίγραφο του ομώνυμου πίνακα του μεγάλου Γερμανού ζωγράφου Αλμπρεχτ Ντύρερ ενώ η εν λόγω εικαστική παρέμβαση αποτελεί μέρος του προγράμματος συνεργασίας του ΥΠΕΚΑ και της Σχολής Καλών Τεχνών που δρομολογήθηκε επί Τ. Μπριμπίλη με στόχο την αναβάθμιση του δημοσίου χώρου...
Ωστόσο αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι η ενδιαφέρουσα ιστορία του έργου που συνδέεται άμεσα με τη ζωή του δημιουργού του.
Όταν ο Ντύρερ, παιδί 14μελούς οικογένειας γύρισε στο πατρικό του απ΄τη Νυρεμβεργη όπου σπούδασε ζωγραφική έσμιξε με τον μεγαλύτερο αδερφό του Αλβέρτο που μοιραζόταν κι αυτός την αγάπη για τα εικαστικά και τον συντηρούσε δουλεύοντας στα τοπικά ορυχεία όσο σπούδασε. Ο Ντύρερ λοιπόν σαν καλός αδερφός του είπε αμέσως πως ήρθε η ώρα να πάει κι αυτός για σπουδές και ότι θα δούλευε εκείνος τώρα στη θέση του για να τον βοηθήσει...Στην προτροπή του αδερφού του ο Αλβέρτος, τον ευχαρίστησε και δακρύζοντας αρνήθηκε ευγενικά καθώς τα δάχτυλα του ήταν σπασμένα αρκετές φορές,γεμάτα κάλους κι ανήμπορα να κρατήσουν πινέλο απ΄τις κακουχίες των ορυχείων....
Προς τιμήν του αδερφού του, ο Ντύρερ, ζωγράφισε τα χέρια του, το σύμβολο της θυσίας και της αγάπης του για κείνον, τα "χέρια που προσεύχονται".
Τα χέρια της Ομόνοιας προσεύχονται όχι προς το Θεό μα προς τα κάτω, εκεί που θέλουμε να πιστεύουμε πως Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ, Η ΑΓΑΠΗ, Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΑΝ ΑΚΟΜΑ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου