Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Το χρέος της Νέας Γενιάς - «Η φαντασία στην εξουσία»

του Μιχάλη Κορδαλή 

Η κρίση το δίχως άλλο όχι μόνο στην Ελλάδα του δημοσιονομικού εκτροχιασμού αλλά σε αρκετές χώρες αποδεικνύει μια υποβόσκουσα από δεκαετίες σύγκρουση γενεών. Μάλιστα η σύγκρουση αυτή σε συνδυασμό με την αποχαλίνωση του χρ
ηματοπιστωτικού συστήματος και την πρωτοφανούς απληστίας τραπεζιτική αντίληψη που κοινωνικοποιεί μόνον τις ζημιές δημιουργεί ένα κοινωνικά εκρηξιγενές μείγμα.

Στην Ελλάδα είναι γεγονός πως η λογική του ανεξέλεγκτου υπερδανεισμού χωρίς την παραμικρή τόνωση των παραγωγικών δομών που μεσοπρόθεσμα θα ενισχύσουν την απασχόληση αλλά και την ίδια την χρηματοδότηση του χρέους αποτελεί εξαρχής ευθεία υποθήκευση των μελλοντικών γενεών. Είναι μια πολιτική βαθιά άδικη για τις νέες γενιές, μια άσκηση πολιτικαντισμού καθώς στηρίζεται στην αντιμετάθεση των ευθυνών του σήμερα για το αύριο.
Όμως το φαινόμενο δεν είναι ενδημικό. Οι ιστορικές ευθύνες καταλογίζονται στις πρώτες μεταπολεμικές γενιές της Δύσης, στους “baby boomers”, τα παιδιά του Μάη και του Γούντστοκ οι οποίες αποδείχτηκαν οι πλέον πετυχημένες στην οικονομία, στο περιβάλλον, στις συντάξεις και ιδιαίτερα στη δυνατότητα ανέλιξης παραδίδοντας το ιστορικά καλύτερο αποτέλεσμα ευημερίας. Με τη μεγάλη διαφορά όμως ότι εγκατέλειψαν στην πράξη τη διακηρυγμένη τους ρήξη με το παρελθόν, την κοινωνικά μεταρρυθμιστική αντιπρόταση για ένα πιο δίκαιο κόσμο προς χάριν της χρηματοοικονομικής έννοιας της προεξόφλησης. Έτσι λοιπόν το κοινωνικό-οικονομικό μοντέλο της επίπλαστης ευημερίας στηρίχθηκε στην κοντόφθαλμη προεξόφληση της απόσπασης ευημερίας από το μέλλον και τις επόμενες γενιές, σε όφελος των γενεών που που μετέθεταν τον λογαριασμό στους επόμενους.
Συνεπώς, το χρέος που δημιουργήθηκε απ΄τους παλαιότερους και αποτιμάται για μας σε δάνεια δημόσια και ιδιωτικά πρέπει να αποπληρωθεί μέσα απ΄την εργασία και το μόχθο της νέας γενιάς. Μιας γενιάς που παρά το υψηλό επίπεδο ακαδημαϊκών δεξιοτήτων θα συνεχίσει να υποαμείβεται με βάση την ποσότητα και την ποιότητα της δουλειάς της. Κι αυτό γιατί στην περίπτωση της χώρας μας με το μέγαλο εξωτερικό χρέος, το ετήσιο εθνικό εισόδημα θα μειώνεται κατά το ποσό της εξυπηρέτησής του σε όφελος άλλων κοινωνιών, που αντί να «επενδύσουν» στη φούσκα της δανειοληπτικής υπερκατανάλωσης, επέλεξαν το δρόμο της αποταμίευσης και του δανειοδότη. Μιλούμε συνεπώς για ένα μέλλον ισχνών αμοιβών, ένα μέλλον ανεργίας και χαμηλών προσδοκιών.
Ταυτόχρονα, η γήρανση του πληθυσμού, η συρρίκνωση του παραγωγικού δυναμικού της κοινωνίας σε συνδυασμό με ένα παρωχημένο για την εποχή μας ασφαλιστικό σύστημα μεταπολεμικής φιλοσοφίας που αναφέρεται σε άλλες χρονικές και πληθυσμιακές αναλογίες μεγαλώνουν το ισοζύγιο σε βάρος των γενεών που καλούνται να αποπληρώσουν την απαραίτητη κοινωνική προστασία στους απόμαχους της εργασίας. Μια κοινωνική προστασία που οι ίδιοι κατά πάσα πιθανότητα θα στερηθούν αν δεν ανακοπεί το στρεβλό παρασιτικό μοντέλο της ελληνικής οικονομίας που παραμένει παραγωγικά ανεπαρκής με τις ευλογίες των Βρυξελλών. Κι όλα αυτά υπό την πίεση των αναδυόμενων οικονομιών που διεκδικούν ρόλο πρωταγωνιστή μέσα σε ένα δυσμένες ευρωπαϊκό περιβάλλον δημοσιονομικής ασφυξίας με την Ε.Κ.Τ. να μην αντιλαμβάνεται το ιστορικό της ρόλο και την ανάγκη υπέρβασης της μερκελικής κοπής μονεταριστικής ακαμψίας που πυροδοτεί την κοινωνική συνοχή στην Ένωση.

Δεν είναι όμως μόνο αυτές οι αγκυλώσεις.

Σε διεθνές επίπεδο η καταλήστευση των φυσικών πόρων του περιβάλλοντος σε πλήρη ασυδοσία, με κράτη - βιομηχανικούς κολοσσούς να σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στην συνθήκη του Κιότο και τις περιβαλλοντικές παραβάσεις να ρίχνουν το «μάρμαρο» στο συλλογικό κόστος της κλιματικής αλλαγής.Κόστος που θα πληρωθεί μαζεμένο από τις νέες γενιές, όταν αποκτήσει μια κρίσιμη μάζα. Και ο λογαριασμός τότε θα είναι εκρηκτικός.

Στην Ελλάδα, με ένα πολιτικό προσωπικό ανεπαρκές, με μια κοινωνία γονατισμένη απ΄ την αυστηρή και εν πολλοίς άδικη κατανομή του φορτίου των περικοπών και ένα θεσμικό έλλειμμα που τροφοδοτεί τα πλεονάσματα της ατιμωρησίας το φάντασμα του κοινωνικού εκφασισμού είναι πλέον ορατό.
Κάτι τέτοιο σημαίνει πως το χρέος της Γενιάς μας δεν συνίσταται μόνο στο χρέος των νομισματικών μονάδων που μας κληροδοτήθηκε αλλά στο χρέος απέναντι στους εαυτούς μας, στον αγώνα για ένα ΝΕΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΓΕΝΕΩΝ  σε μια Ελλάδα Παραγωγική και Κοινωνικά Δίκαιη. Χρέος που προϋποθέτει την ανασύνθεση ενός ευρύτατου φάσματος εθνικών προτεραιοτήτων και απαιτεί την καινοτόμα πολιτική σκέψη,  την επιτακτική και αποφασιστική κινητοποίηση όλων μας.
Με άλλα λόγια να κάνουμε πράξη το σύνθημα «Η φαντασία στην εξουσία».
Πρόκειται για ένα δύσκολο μονοπάτι που όμως οδηγεί σε ξέφωτο γιατί περνά αναγκαστικά μέσα απ΄ τη συγκρότηση μιας Παραγωγικής οικονομίας που πριμοδοτεί την εργασία και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Περνά ακόμη, μέσα από το θεσμικό εκσυγχρονισμό, τη θωράκιση δηλαδή της Δημοκρατίας μας απέναντι σε όσους την επιβουλεύονται άμεσα ή έμμεσα μετατρέποντας την σε άθροισμα διαπλοκής, μικροδιευθετήσεων και νομής του δημοσίου ταμείου.
Διαφορετικά, είμαστε καταδικασμένοι να παρακολουθούμε τη συρρίκνωση της Δημοκρατίας σε μια παραμορφωμένη εκδοχή ενός παρασιτικού καπιταλισμού, την ανάπτυξη της εσωστρέφειας και του οικονομικού εθνικισμού σε μια μάχη για μια πίτα που διαρκώς θα μικραίνει.
Αυτό είναι λοιπόν το χρέος της Νέας Γενιάς, ένα χρέος που προσμετράται σε σκληρή δουλειά, σε αγώνα για να οικοδομήσουμε ένα κόσμο πιο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ, πιο ΔΙΚΑΙΟ, πιο ανθρώπινο από αυτόν που μας κληροδότησαν οι πατεράδες μας…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου