Είναι γνωστό πως εκλογές χωρίς ΕΧΘΡΟ ή χωρίς ΟΡΑΜΑ (πολλές φορές πάνε μαζί), δεν κερδίζονται. Από την αρχή της κρίσης, ο ΕΧΘΡΟΣ ήταν προφανής: Οι αιτίες που μας οδήγησαν σ’ αυτήν. (Τις έχουν περιγράψει άλλοι εξαιρετικά, οπότε παρέλκει η επανάληψη.)
Η ίδια πραγματικότητα, επέβαλλε και το αντίστοιχο ΟΡΑΜΑ: Μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς, ώστε η χώρα να τελειώσει με τη διαφθορά, το πελατειακό σύστημα, τη μεσαιωνική κυριαρχία των συντεχνιών, τη φοροδιαφυγή, τον κρατικοδίαιτο παρασιτισμό… και πάει λέγοντας.
Άρα, η πολιτική σύγκρουση έπρεπε να εκτυλιχθεί αναγκαστικά στο πεδίο των Μεταρρυθμίσεων που θα πρότεινε ή δεν θα πρότεινε ο κάθε πολιτικός χώρος. Η συνθήκη αυτή, θα παρέσυρε την κοινωνία – κατά κανόνα πιο συντηρητική από το πολιτικό σύστημα – σε μία μικρή επανάσταση, που ίσως θα μετέτρεπε την κρίση σε ευλογία.
Τολμώ να σκεφτώ ότι ήταν η πρώτη ιστορική ευκαιρία για να συγκροτηθεί η χώρα μας στα πρότυπα δυτικής πολιτείας.
Προϋπόθεση βεβαίως γι’ αυτό, ήταν η συνείδηση της ιστορίας και της πραγματικότητας. Στη θέση της όμως οργανώθηκε το αντίστροφο: Η συλλογική έξοδός μας από την πραγματικότητα.
Πρωτουργός σ’ αυτήν την «παρανοϊκόμορφη» ιστορική εκτροπή, ήταν ο Σαμαράς, ο οποίος όχι μόνον αντιστάθηκε σε κάθε κίνηση για τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, αλλά δαιμονοποίησε ακόμη και τη δανειακή σύμβαση, αναδεικνύοντάς την σε μοναδική αιτία του κακού. (Η αναγκαστική ύστερη αλλαγή του, απέδειξε απλώς τον αμοραλισμό της πρώτης θέσης του.) Πίσω του στοιχήθηκε το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς, με όρους φτηνής πολιτικής κερδοσκοπίας. Και έτσι κυριάρχησαν τα «άλλα μείγματα», οι «άλλες πολιτικές» κ.ο.κ., για να συγκαλυφθεί η αδυναμία τους να προτείνουν λύσεις. Διότι προφανώς και δεν είναι λύση η επίκληση του θεού ή ο κουτσαβακισμός της «ελληνικής υπερηφάνειας».
Έτσι λοιπόν παλινδρομήσαμε συλλογικά στην κατάσταση της «πρωτογενούς διεργασίας» - δανείζομαι τον όρο από τη θεωρία της ψυχανάλυσης - όπου ο ψυχικός μηχανισμός λειτουργεί ανεξάρτητα από την πραγματικότητα και δεν ελέγχεται από τη λογική. Περιήλθαμε δηλαδή στην κατάσταση που λειτουργούν τα νήπια και οι παρανοϊκοί, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την προ-λογική πεποίθηση, «αν αυτό δεν το παραδεχθώ, τότε δεν συμβαίνει».
Η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, δεν είναι μικρή. Διότι ήταν οι μόνες πολιτικές δυνάμεις που διέθεταν την ικανότητα να προσδιορίσουν μία διαφορετική εξέλιξη. Και είχαν τη δυνατότητα, αν επέβαλλαν ως προεκλογική «ατζέντα» τις αναγκαίες Μεταρρυθμίσεις που απαιτούσε η ιστορική στιγμή. Μάλιστα, με σημαία τις Μεταρρυθμίσεις, θα μπορούσαν να ηγηθούν ενός αντίστοιχου κινήματος, που θα αντλούσε τα υλικά του από το μέλλον. Άλλωστε, ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας ήταν έτοιμα να συμμεριστούν μία τέτοια ιστορική κίνηση.
Δραπετεύοντας όμως από τη συνείδηση της ιστορίας, παγιδεύτηκαν στη μιζέρια του μεταφυσικού «αντιμνημονισμού» των αντιπάλων τους. Με άλλα λόγια, εγκλωβίστηκαν στο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ και του Καμμένου, χάνοντας έτσι, όχι μόνο τη «μάχη της εξέδρας», αλλά και τη μάχη της λογικής.
Βεβαίως δεν μίλησαν για καταγγελία. Όμως επιδόθηκαν σε γλωσσοπλαστικό διαγωνισμό (αποδέσμευση, υπέρβαση, αναδιαπραγμάτευση, απαγκίστρωση), προκειμένου να διαδηλώσουν και τη δική τους μονομανία για αλλαγή του μνημονίου, τη στιγμή που η ιστορία επέβαλλε να αλλάξει η χώρα!
Αυτό, όχι μόνο στέρησε τους πολίτες από το όραμα της αλλαγής, καθηλώνοντάς τους στην κατάθλιψη, αλλά πρόσφερε και τροφή στο τέρας της δημοκοπίας. Διότι νομιμοποιούσε το Μεγάλο Ψέμα, ότι το πρόβλημα της χώρας δεν ήταν όσα προκάλεσαν την κρίση, αλλά το μνημόνιο.
Ακόμη και οι εκλογικές συνέπειες, ήταν αυτονόητες: Εφ’ όσον οι δημοκόποι ήταν οι πιο γνήσιοι «αντιστασιακοί» κατά του μνημονίου, οι ψηφοφόροι επέλεξαν αυτούς. Έτσι, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ έχασαν τη λογική και τις ψήφους και η χώρα την ιστορική ευκαιρία να αλλάξει.
ΥΓ: Θέλω να ελπίζω ότι στις λίγες μέρες που μας μένουν μέχρι τις εκλογές, μπορούν ακόμη να αφουγκραστούν τη «μυστική βοή…των πλησιαζόντων γεγονότων». Και να συντονιστούν με την ιστορία
Η ίδια πραγματικότητα, επέβαλλε και το αντίστοιχο ΟΡΑΜΑ: Μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς, ώστε η χώρα να τελειώσει με τη διαφθορά, το πελατειακό σύστημα, τη μεσαιωνική κυριαρχία των συντεχνιών, τη φοροδιαφυγή, τον κρατικοδίαιτο παρασιτισμό… και πάει λέγοντας.
Άρα, η πολιτική σύγκρουση έπρεπε να εκτυλιχθεί αναγκαστικά στο πεδίο των Μεταρρυθμίσεων που θα πρότεινε ή δεν θα πρότεινε ο κάθε πολιτικός χώρος. Η συνθήκη αυτή, θα παρέσυρε την κοινωνία – κατά κανόνα πιο συντηρητική από το πολιτικό σύστημα – σε μία μικρή επανάσταση, που ίσως θα μετέτρεπε την κρίση σε ευλογία.
Τολμώ να σκεφτώ ότι ήταν η πρώτη ιστορική ευκαιρία για να συγκροτηθεί η χώρα μας στα πρότυπα δυτικής πολιτείας.
Προϋπόθεση βεβαίως γι’ αυτό, ήταν η συνείδηση της ιστορίας και της πραγματικότητας. Στη θέση της όμως οργανώθηκε το αντίστροφο: Η συλλογική έξοδός μας από την πραγματικότητα.
Πρωτουργός σ’ αυτήν την «παρανοϊκόμορφη» ιστορική εκτροπή, ήταν ο Σαμαράς, ο οποίος όχι μόνον αντιστάθηκε σε κάθε κίνηση για τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, αλλά δαιμονοποίησε ακόμη και τη δανειακή σύμβαση, αναδεικνύοντάς την σε μοναδική αιτία του κακού. (Η αναγκαστική ύστερη αλλαγή του, απέδειξε απλώς τον αμοραλισμό της πρώτης θέσης του.) Πίσω του στοιχήθηκε το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς, με όρους φτηνής πολιτικής κερδοσκοπίας. Και έτσι κυριάρχησαν τα «άλλα μείγματα», οι «άλλες πολιτικές» κ.ο.κ., για να συγκαλυφθεί η αδυναμία τους να προτείνουν λύσεις. Διότι προφανώς και δεν είναι λύση η επίκληση του θεού ή ο κουτσαβακισμός της «ελληνικής υπερηφάνειας».
Έτσι λοιπόν παλινδρομήσαμε συλλογικά στην κατάσταση της «πρωτογενούς διεργασίας» - δανείζομαι τον όρο από τη θεωρία της ψυχανάλυσης - όπου ο ψυχικός μηχανισμός λειτουργεί ανεξάρτητα από την πραγματικότητα και δεν ελέγχεται από τη λογική. Περιήλθαμε δηλαδή στην κατάσταση που λειτουργούν τα νήπια και οι παρανοϊκοί, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την προ-λογική πεποίθηση, «αν αυτό δεν το παραδεχθώ, τότε δεν συμβαίνει».
Η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, δεν είναι μικρή. Διότι ήταν οι μόνες πολιτικές δυνάμεις που διέθεταν την ικανότητα να προσδιορίσουν μία διαφορετική εξέλιξη. Και είχαν τη δυνατότητα, αν επέβαλλαν ως προεκλογική «ατζέντα» τις αναγκαίες Μεταρρυθμίσεις που απαιτούσε η ιστορική στιγμή. Μάλιστα, με σημαία τις Μεταρρυθμίσεις, θα μπορούσαν να ηγηθούν ενός αντίστοιχου κινήματος, που θα αντλούσε τα υλικά του από το μέλλον. Άλλωστε, ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας ήταν έτοιμα να συμμεριστούν μία τέτοια ιστορική κίνηση.
Δραπετεύοντας όμως από τη συνείδηση της ιστορίας, παγιδεύτηκαν στη μιζέρια του μεταφυσικού «αντιμνημονισμού» των αντιπάλων τους. Με άλλα λόγια, εγκλωβίστηκαν στο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ και του Καμμένου, χάνοντας έτσι, όχι μόνο τη «μάχη της εξέδρας», αλλά και τη μάχη της λογικής.
Βεβαίως δεν μίλησαν για καταγγελία. Όμως επιδόθηκαν σε γλωσσοπλαστικό διαγωνισμό (αποδέσμευση, υπέρβαση, αναδιαπραγμάτευση, απαγκίστρωση), προκειμένου να διαδηλώσουν και τη δική τους μονομανία για αλλαγή του μνημονίου, τη στιγμή που η ιστορία επέβαλλε να αλλάξει η χώρα!
Αυτό, όχι μόνο στέρησε τους πολίτες από το όραμα της αλλαγής, καθηλώνοντάς τους στην κατάθλιψη, αλλά πρόσφερε και τροφή στο τέρας της δημοκοπίας. Διότι νομιμοποιούσε το Μεγάλο Ψέμα, ότι το πρόβλημα της χώρας δεν ήταν όσα προκάλεσαν την κρίση, αλλά το μνημόνιο.
Ακόμη και οι εκλογικές συνέπειες, ήταν αυτονόητες: Εφ’ όσον οι δημοκόποι ήταν οι πιο γνήσιοι «αντιστασιακοί» κατά του μνημονίου, οι ψηφοφόροι επέλεξαν αυτούς. Έτσι, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ έχασαν τη λογική και τις ψήφους και η χώρα την ιστορική ευκαιρία να αλλάξει.
ΥΓ: Θέλω να ελπίζω ότι στις λίγες μέρες που μας μένουν μέχρι τις εκλογές, μπορούν ακόμη να αφουγκραστούν τη «μυστική βοή…των πλησιαζόντων γεγονότων». Και να συντονιστούν με την ιστορία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου