Του Γραμματέα της ΠΑΣΠ Νομικής Μιχάλη Κορδαλή
Τα τελευταία χρόνια όχι μόνο το Πα.Σο.Κ. της «μνημονιακής» πολιτικής αλλά συνολικά η Κεντροαριστερά στην Ευρώπη βιώνει μια βαθιά υπαρξιακή κρίση, μια κρίση ταυτότητας, αυτοδιαψεύσεων και αντιφάσεων. Αναγκαία για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για τη στοχοθεσία, το ΠΑΡΟΝ και κυρίως το ΜΕΛΛΟΝ της Δημοκρατικής Παράταξης είναι η κριτική ανασκόπηση της πρόσφατης πολιτικής της διαδρομής.
Το κείμενο αυτό επιχειρεί να συμβάλλει στην αφετηρία ενός γόνιμου διαλόγου στη ΒΑΣΗ του Κινήματος με στόχο την επανακινητοποίηση της και την εκ νέου ανάδειξη της σε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΗ της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΤΖΕΝΤΑΣ και συντελεστή της ΕΠΙΛΥΣΗΣ των ΑΔΙΕΞΟΔΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ που πάρθηκαν χωρίς τη συγκατάθεση της.
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Το αδιέξοδο της Κεντροαριστεράς δεν είναι κάτι πρωτόφαντο στην Ελλάδα.Ωστόσο, την εσωτερική αυτή κρίση της σοσιαλδημοκρατίας επέτειναν με τον πλέον εμφατικό τρόπο οι οικονομικές συντεταγμένες κάτω απ΄ τις οποίες έγινε η ανάληψη της εξουσίας από το Πα.Σο.Κ.
Ο διπλασιασμός του χρέους σε συνδυασμό με το δυσθεώρητο οικονομικό έλλειμμα που κληροδότησε από κοινού η καραμανλική ακυβερνησία και η συνακολουθείσα πιστωτική ασφυξία των αγορών οδήγησαν στην τριμερή οικονομική επιτήρηση. Έτσι και μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια της μονεταριστικής δογματικής ακαμψίας που χαρακτηρίζει τη νεοφιλελεύθερη πλειοψηφία της Κομισιόν και τους κύκλους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου η χώρα μας αναγκάστηκε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής. Πρόκειται στην ουσία για μια θεραπεία-σοκ που δίχως υπερβολή παίρνει αρκετές φορές τα χαρακτηριστικά της ιδεολογικής σταυροφορίας των αγορών με την Ελλάδα να γίνεται παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγή. Η εξάρτηση μάλιστα απ΄ τους πιστωτές δε σταματά εκεί. Υπό το πρόσχημα της δανειοληπτικής δυνατότητας η χώρα υποχρεώνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε νέα μέτρα απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και οριζόντιας φορολόγησης. Πραγματικό υποκείμενο της διαμόρφωσης της ασκούμενη πολιτικής δεν είναι ούτε ο λαός ούτε τα πολιτικά κόμματα μα το διευθυντήριο των Βρυξελλών.
Σε καμία περίπτωση βέβαια, δεν μπορούμε να θεωρήσουμε το 2010, έτος εισόδου της χώρας μας στο μνημόνιο ως σημείο μηδέν αλλά ως σκαλοπάτι στην κλίμακα μιας εξελικτικής διαδικασίας που έχει να κάνει τόσο με τη διεθνή οικονομική και πολιτική συγκυρία όσο και με τις εγχώριες αναπτυξιακές στρεβλώσεις και τη μεταρρυθμιστική ραστώνη που επέδειξαν οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις.
Σ’ αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί πως ο συμψηφισμός της μεταπολιτευτικής διαδρομής της χώρας σε ένα φιάσκο συλλογικής αποτυχίας είναι όχι μόνο άδικος κι ανιστόρητος μα υποκρύπτει τη σκοπιμότητα υπονόμευσης της δημοκρατικής κουλτούρας στη συνείδηση του Ελληνικού Λαού. ΟΧΙ δεν «είναι όλοι ίδιοι»… ούτε φέρουν όλοι ίσο μερίδιο ευθύνης. Όσο και να δυσαρεστεί κάποιους η θεμελίωση του κοινωνικού κράτους και οι νίκες του κινήματος των εργαζομένων στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1980 δεν είναι οι κοινωνικές κατακτήσεις αυτές που οδήγησαν την χώρα στην αιμοφιλική - όπως αποδείχτηκε 30 χρόνια μετά - πληγή της κρίσης δανεισμού.
Γι’ αυτό το λόγο η κρίση στο Πα.Σο.Κ. δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως κρίση οργανωτικών μηχανισμών με ορίζοντα τις επικείμενες εκλογές. Αντίθετα είναι κρίση του μηνύματος, κρίση της θολής εξαγγελίας και του στρογγυλέματος του μεσαίου χώρου που δεν υπηρετεί το δημοκρατικό κάλεσμα συνδιαμόρφωσης στα πλαίσια μιας minimum πολιτικής συμφωνίας αλλά τον πολιτικαντισμό και την ιδεολογική απονέκρωση.
Κάτι τέτοιο άλλωστε έγινε καταφανές μέσα απ’ την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου που δεν συντελέστηκε από την αποδόμηση των πολιτικών της αντιπάλων αλλά από ένα παζάρι κομματικών και εξωθεσμικών παραγόντων της ντόπιας μιντιακής ελίτ. Έτσι παρακολουθήσαμε τηλεοπτικά talk –show που περιέγραφαν το δράμα γνωστών αυλικών της κοινοβουλευτικής ομάδας. Τα κροκοδείλια δάκρυα και οι εκβιαστικές κοινοποιήσεις αποχωρήσεων εν όψει της 6ης δόσης γρήγορα έγιναν στο άκουσμα του δημοψηφίσματος μομφές υπευθυνότητας για την δήθεν διακύβευση της δανειοδότησης και της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας από τους ίδιους ανθρώπους που δήλωναν μέχρι προ ολίγου την καταψήφιση της. Με το λογικό ακροβατισμό της εκ διαμέτρου μετατόπισης τους απέδειξαν πως τελικά το «δράμα του ψεύτη δεν είναι πως δεν τον πιστεύουν οι άλλοι… μα πως ο ίδιος δεν πιστεύει ούτε τον εαυτό του». Οδυνηρό απότοκο της απόρριψης της έστω και ετεροχρονισμένης της προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία καθώς και μιας δυνάμει αποστασίας, υπήρξε η είσοδος της Ακροδεξιάς σε μια συγκυβέρνηση εθνικού παρασκηνίου που φέρει τη συγκατάθεση της συνισταμένης των δυνάμεων εγχώριας διαπλοκής όχι όμως και τη νομιμοποίηση του Ελληνικού Λαού!!!
Ανάλογα ιστορικά λάθη κι εξωπολιτικοί συμβιβασμοί δεν μπορούν να κριθούν απ΄ τον ιστορικό του μέλλοντος αφού κάτι τέτοιοι σημαίνει πως οι εξελίξεις θα μας έχουν προσπεράσει. Πόσο μάλλον πρέπει να κριθούν ΣΗΜΕΡΑ και με κριτήριο τις ανάγκες των πολλών. Με την πολιτική γεωγραφία να αναδιατάσσεται ριζικά στα πλαίσια των κοσμογονικών μεταβολών που υφίσταται η πατρίδα μας η απάντηση για «το Πού πάμε» πρέπει να δοθεί ΕΔΩ και ΤΩΡΑ!!!
Η Κεντροαριστερά αν θέλει να είναι Κεντροαριστερά και να δώσει απαντήσεις στις προκλήσεις του μέλλοντος χωρίς να αναμασά τις προφητείες του παρελθόντος έχει χρέος πρώτα να θέσει προς τον εαυτό της και τους πολίτες τα σωστά ερωτήματα. Το δίλημμα «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση» έχει απαντηθεί απ’ την επαναστατική μεταρρύθμιση κι έχει δώσει τη θέση του στο δίλημμα που ταλανίζει παγκοσμίως τους πολιτικούς σχηματισμούς: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ή ΑΓΟΡΕΣ;
Σ’ αυτή τη φράση συμπυκνώνεται το ζήτημα που τίθεται απ΄ την ίδια την κοινωνία που αμφισβητεί το πολιτικό σύστημα γιατί ακριβώς νιώθει την υποεκπροσώπηση της. Αιτία της αμφισβήτησης η μονόδρομη πρόσδεση της πολιτικής στο άρμα των αγορών που όχι απλά δε συμμερίζεται τις αγωνίες των πολιτών αλλά αποχαλινώνει το «αόρατο χέρι» του καπιταλισμού που επιμερίζει με ορατά κι εξόφθαλμα άδικους όρους το κόστος της κρίσης!!!
Συνεκδοχικά το έλλειμμα οικονομικών αξιών μεταφράζεται σε έλλειμμα θεσμικό και πολιτικό με αποτέλεσμα το κραδασμό της ίδιας της Δημοκρατίας.
Βέβαια, η έννοια της Δημοκρατία για τους Σοσιαλιστές δεν μπορεί να σταματά μόνο τον κοινοβουλευτική πολιτειακή θέσμιση. Σημαίνει την ισοκατανομή των κοινωνικών βαρών και την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα από τη ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ σε εθνικό επίπεδο και της προσπάθειας για έναν ΕΝΙΑΙΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗΣ που θα ανακυκλώνει τον πλούτο εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Κέυνς έλεγε πως «δεν υπάρχει πιο πανούργος, πιο ασφαλής τρόπος να ανατραπεί η υπάρχουσα [δημοκρατική] βάση μιας κοινωνίας από την υπονόμευση του νομίσματος της».
Η σταθερή προσήλωση στο κοινό νόμισμα οφείλει να ερμηνεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση όχι ως όχημα διείσδυσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και δη του γερμανικού σε νέες αγορές μα ως έναν ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ που μπορεί να σταθεί ανάχωμα στα τερτίπια των αγορών. Επομένως, η ανάγκη πολιτικής ολοκλήρωσης που σταμάτησε με το γαλλο-ιρλανδικό όχι στο Ευρωσύνταγμα πρέπει να ξεκινήσει με προοδευτική πρωτοβουλία αν θέλουμε να επιβιώσει η Ένωση.
Πρωτοβουλία η οποία θα πρέπει να παρθεί με πρωτοπόρο τον ευρωπαϊκό Νότο που είναι το μεγάλο θύμα της ανισόρροπης ανάπτυξης εντός της ένωσης και συνομιλία με τα αντίστοιχα Σοσιαλιστικά Κόμματα. Απ’ το ίδιο μεταρρυθμιστικό μονοπάτι περνά και η ανατροπή του παραλογισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με τη θέσπιση της δυνατότητας της απευθείας χρηματοδότησης των κρατών.
Η επιδίωξη αυτή επιφυλάσσει θέση συνδιαμορφωτή για τους Έλληνες Σοσιαλιστές κι όχι ουραγού στη διεθνή σκακιέρα. Δεν θα μετατρέψουμε εαυτούς στα απείθαρχα παιδιά που τιμωρήθηκαν με απομόνωση όπως επιμένουν οι απολογητές μιας γερμανικής κοπής, Ευρώπης της λιτότητας. Διαφορετικά η πλήρης συγκατοίκηση στην Κομισιόν με τους υπερσυντηρητικούς θιασώτες της Μέρκελ δεν θα οδηγήσει μόνο τη σοσιαλδημοκρατία στο θάνατο μα συνολικά την Ευρωπαϊκή Ένωση ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου στην αναβίωση εθνικών εγωισμών και τον ευρωπαϊκό κοινωνικό εκφασισμό.
Μέσα απ’ αυτήν την πλατφόρμα για Δημόσια Πιστωτική Πολιτική καλούμαστε να επαναφέρουμε το Δημοκρατικό μας Κίνημα στην πολιτική να ξεφύγουμε από το νέο-δεξιό ιδεολόγημα του κράτους νυχτοφύλακα και να διατρανώσουμε σε Ελλάδα και Ευρώπη πως Η ΑΓΟΡΑ ναι, ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΛΟΥΤΟ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΝ ΔΙΑΝΕΜΕΙ ΔΙΚΑΙΑ!!!
Ανασύνταξη των εντός των τειχών προοδευτικών δυνάμεων δε νοείται όμως μόνο μέσα απ΄ την διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής επικαιρότητας αλλά δομείται κυρίαρχα στο λόγο που αρθρώνεται πέρα απ΄ τα διεθνή fora, στο εσωτερικό, στην ίδια μας την πατρίδα. Λόγος που δεν μπορεί παρά να προκρίνει την ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ της χώρας με επίκεντρο την ελληνική περιφέρεια. Σ’ αυτή τη διαδικασία είναι περισσότερο αναγκαίο παρά σκόπιμο να ανατραπούν όλα τα ιδεολογήματα των εποχών της δήθεν ευδαιμονίας. Περιφερειακή ανάπτυξη δεν είναι η αντιπαραγωγική κατασπατάληση των κοινοτικών πόρων αλλά η στοχευμένη επανεπένδυση που δημιουργεί νέο πλούτο, νέες θέσεις εργασίας και επιβραβεύει την καινοτομία. Άλλωστε, η γενικευμένη εισοδηματική ενίσχυση από τα κοινοτικά ταμεία και η αύξηση της καταναλωτικής ζήτησης αύξησε τις ανάγκες δανεισμού και ενίσχυσε τα μεταπρατικά εισαγωγικά τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου σε βάρος των παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αντιπαραγωγικής σπατάλης αποτελούν οι επιδοτήσεις του αγροτικού τομέα που είχαν το παράδοξο αποτέλεσμα να προσθέσουν μεν ανέκοπο εισόδημα στους έλληνες αγρότες, να τους ωθήσουν όμως απ’ την άλλη στην εγκατάλειψη της αγροτικής παραγωγής.
Προϋπόθεση της υπέρβασης και της ανταπόκρισης της ελληνικής περιφέρειας στις νέες προκλήσεις αποτελεί η αναδιάταξη του πρωτογενούς τομέα στη βάση αγροτικών, συνεταιριστικών επιχειρήσεων, που θα συγκεντρώσουν την αγροτική παραγωγή και το απαιτούμενο κεφάλαιο, θα λειτουργούν δημοκρατικά αλλά και επιχειρηματικά, θα εξασφαλίζουν την παραγωγή, τυποποίηση και εμπορία του προϊόντος, θα μειώσουν την εξάρτηση σταδιακά του αγρότη από τις κοινοτικές επιδοτήσεις και το μεταπρατισμό δημιουργώντας προϊόντα ποιοτικά κι ανταγωνιστικά ταυτόχρονα.
Για να συμβούν βέβαια όλα αυτά χρειάζεται να δοθεί η εκκίνηση των εσωτερικών διαδικασιών του Κινήματος και η επαναθεμελίωση της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ του ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ μέσα από μια ΝΕΑ ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΡΗΞΗ, μια χάρτα της ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΟΡΕΙΑΣ.
Απαιτείται ακόμη η καταστατική αναθεώρηση που θα διευρύνει πριν απ’ όλα την εσωκομματική ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ απομακρύνοντας τα φαινόμενα διολίσθησης σε ένα κρατικό κόμμα φεουδαρχών και μικροτιμαριούχων. Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα έχει χρέος πρώτα απ’ όλα στην ιστορική συμβολή στον τόπο να είναι Κίνημα Πολιτών, Κίνημα Αξιών κι όχι τσιφλίκι της εκάστοτε ηγεσίας. Όσοι αντιλαμβάνονται στυγνά τον κατεξοχήν πολιτικό φορέα των προοδευτικών ιδεών ως ανελκυστήρα προσωπικής φιλοδοξίας είναι καταδικασμένοι να μονομαχούν πάνω σε κουφάρια τη στιγμή που η κοινωνία παραμένει παγερά αδιάφορη.
Απομονώνοντας τις φωνές της αλαζονείας και προασπίζοντας τη συλλογική ηγεσία των μελών του Κινήματος είναι απαραίτητο να προχωρήσουμε με βούληση και τόλμη για τον Επαναστατικό Μεταρρυθμισμό της Κοινωνίας μας, για μια Ελλάδα της Δικαιοσύνης, της Ανθρωπιάς, της Συλλογικής Προκοπής. Για μια γνήσια αναδιανεμητική Προοδευτική Παράταξη που θα εκφράζει τις δυνάμεις του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, της Εργασίας, την προσδοκία της Νέας Γενιάς. Μια πλατιά κοινωνική συμμαχία που τη στιγμή που άλλοι ορκίζονται στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης των λίγων και ισχυρών θα αντιστέκεται με μόνο όπλο τις αρχές της και θα συνυπογράφει ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ!!!
ΓΙΑΤΙ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!
Τα τελευταία χρόνια όχι μόνο το Πα.Σο.Κ. της «μνημονιακής» πολιτικής αλλά συνολικά η Κεντροαριστερά στην Ευρώπη βιώνει μια βαθιά υπαρξιακή κρίση, μια κρίση ταυτότητας, αυτοδιαψεύσεων και αντιφάσεων. Αναγκαία για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για τη στοχοθεσία, το ΠΑΡΟΝ και κυρίως το ΜΕΛΛΟΝ της Δημοκρατικής Παράταξης είναι η κριτική ανασκόπηση της πρόσφατης πολιτικής της διαδρομής.
Το κείμενο αυτό επιχειρεί να συμβάλλει στην αφετηρία ενός γόνιμου διαλόγου στη ΒΑΣΗ του Κινήματος με στόχο την επανακινητοποίηση της και την εκ νέου ανάδειξη της σε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΗ της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΤΖΕΝΤΑΣ και συντελεστή της ΕΠΙΛΥΣΗΣ των ΑΔΙΕΞΟΔΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ που πάρθηκαν χωρίς τη συγκατάθεση της.
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Το αδιέξοδο της Κεντροαριστεράς δεν είναι κάτι πρωτόφαντο στην Ελλάδα.Ωστόσο, την εσωτερική αυτή κρίση της σοσιαλδημοκρατίας επέτειναν με τον πλέον εμφατικό τρόπο οι οικονομικές συντεταγμένες κάτω απ΄ τις οποίες έγινε η ανάληψη της εξουσίας από το Πα.Σο.Κ.
Ο διπλασιασμός του χρέους σε συνδυασμό με το δυσθεώρητο οικονομικό έλλειμμα που κληροδότησε από κοινού η καραμανλική ακυβερνησία και η συνακολουθείσα πιστωτική ασφυξία των αγορών οδήγησαν στην τριμερή οικονομική επιτήρηση. Έτσι και μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια της μονεταριστικής δογματικής ακαμψίας που χαρακτηρίζει τη νεοφιλελεύθερη πλειοψηφία της Κομισιόν και τους κύκλους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου η χώρα μας αναγκάστηκε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής. Πρόκειται στην ουσία για μια θεραπεία-σοκ που δίχως υπερβολή παίρνει αρκετές φορές τα χαρακτηριστικά της ιδεολογικής σταυροφορίας των αγορών με την Ελλάδα να γίνεται παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγή. Η εξάρτηση μάλιστα απ΄ τους πιστωτές δε σταματά εκεί. Υπό το πρόσχημα της δανειοληπτικής δυνατότητας η χώρα υποχρεώνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε νέα μέτρα απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και οριζόντιας φορολόγησης. Πραγματικό υποκείμενο της διαμόρφωσης της ασκούμενη πολιτικής δεν είναι ούτε ο λαός ούτε τα πολιτικά κόμματα μα το διευθυντήριο των Βρυξελλών.
Σε καμία περίπτωση βέβαια, δεν μπορούμε να θεωρήσουμε το 2010, έτος εισόδου της χώρας μας στο μνημόνιο ως σημείο μηδέν αλλά ως σκαλοπάτι στην κλίμακα μιας εξελικτικής διαδικασίας που έχει να κάνει τόσο με τη διεθνή οικονομική και πολιτική συγκυρία όσο και με τις εγχώριες αναπτυξιακές στρεβλώσεις και τη μεταρρυθμιστική ραστώνη που επέδειξαν οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις.
Σ’ αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί πως ο συμψηφισμός της μεταπολιτευτικής διαδρομής της χώρας σε ένα φιάσκο συλλογικής αποτυχίας είναι όχι μόνο άδικος κι ανιστόρητος μα υποκρύπτει τη σκοπιμότητα υπονόμευσης της δημοκρατικής κουλτούρας στη συνείδηση του Ελληνικού Λαού. ΟΧΙ δεν «είναι όλοι ίδιοι»… ούτε φέρουν όλοι ίσο μερίδιο ευθύνης. Όσο και να δυσαρεστεί κάποιους η θεμελίωση του κοινωνικού κράτους και οι νίκες του κινήματος των εργαζομένων στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1980 δεν είναι οι κοινωνικές κατακτήσεις αυτές που οδήγησαν την χώρα στην αιμοφιλική - όπως αποδείχτηκε 30 χρόνια μετά - πληγή της κρίσης δανεισμού.
Γι’ αυτό το λόγο η κρίση στο Πα.Σο.Κ. δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως κρίση οργανωτικών μηχανισμών με ορίζοντα τις επικείμενες εκλογές. Αντίθετα είναι κρίση του μηνύματος, κρίση της θολής εξαγγελίας και του στρογγυλέματος του μεσαίου χώρου που δεν υπηρετεί το δημοκρατικό κάλεσμα συνδιαμόρφωσης στα πλαίσια μιας minimum πολιτικής συμφωνίας αλλά τον πολιτικαντισμό και την ιδεολογική απονέκρωση.
Κάτι τέτοιο άλλωστε έγινε καταφανές μέσα απ’ την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου που δεν συντελέστηκε από την αποδόμηση των πολιτικών της αντιπάλων αλλά από ένα παζάρι κομματικών και εξωθεσμικών παραγόντων της ντόπιας μιντιακής ελίτ. Έτσι παρακολουθήσαμε τηλεοπτικά talk –show που περιέγραφαν το δράμα γνωστών αυλικών της κοινοβουλευτικής ομάδας. Τα κροκοδείλια δάκρυα και οι εκβιαστικές κοινοποιήσεις αποχωρήσεων εν όψει της 6ης δόσης γρήγορα έγιναν στο άκουσμα του δημοψηφίσματος μομφές υπευθυνότητας για την δήθεν διακύβευση της δανειοδότησης και της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας από τους ίδιους ανθρώπους που δήλωναν μέχρι προ ολίγου την καταψήφιση της. Με το λογικό ακροβατισμό της εκ διαμέτρου μετατόπισης τους απέδειξαν πως τελικά το «δράμα του ψεύτη δεν είναι πως δεν τον πιστεύουν οι άλλοι… μα πως ο ίδιος δεν πιστεύει ούτε τον εαυτό του». Οδυνηρό απότοκο της απόρριψης της έστω και ετεροχρονισμένης της προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία καθώς και μιας δυνάμει αποστασίας, υπήρξε η είσοδος της Ακροδεξιάς σε μια συγκυβέρνηση εθνικού παρασκηνίου που φέρει τη συγκατάθεση της συνισταμένης των δυνάμεων εγχώριας διαπλοκής όχι όμως και τη νομιμοποίηση του Ελληνικού Λαού!!!
Ανάλογα ιστορικά λάθη κι εξωπολιτικοί συμβιβασμοί δεν μπορούν να κριθούν απ΄ τον ιστορικό του μέλλοντος αφού κάτι τέτοιοι σημαίνει πως οι εξελίξεις θα μας έχουν προσπεράσει. Πόσο μάλλον πρέπει να κριθούν ΣΗΜΕΡΑ και με κριτήριο τις ανάγκες των πολλών. Με την πολιτική γεωγραφία να αναδιατάσσεται ριζικά στα πλαίσια των κοσμογονικών μεταβολών που υφίσταται η πατρίδα μας η απάντηση για «το Πού πάμε» πρέπει να δοθεί ΕΔΩ και ΤΩΡΑ!!!
Η Κεντροαριστερά αν θέλει να είναι Κεντροαριστερά και να δώσει απαντήσεις στις προκλήσεις του μέλλοντος χωρίς να αναμασά τις προφητείες του παρελθόντος έχει χρέος πρώτα να θέσει προς τον εαυτό της και τους πολίτες τα σωστά ερωτήματα. Το δίλημμα «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση» έχει απαντηθεί απ’ την επαναστατική μεταρρύθμιση κι έχει δώσει τη θέση του στο δίλημμα που ταλανίζει παγκοσμίως τους πολιτικούς σχηματισμούς: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ή ΑΓΟΡΕΣ;
Σ’ αυτή τη φράση συμπυκνώνεται το ζήτημα που τίθεται απ΄ την ίδια την κοινωνία που αμφισβητεί το πολιτικό σύστημα γιατί ακριβώς νιώθει την υποεκπροσώπηση της. Αιτία της αμφισβήτησης η μονόδρομη πρόσδεση της πολιτικής στο άρμα των αγορών που όχι απλά δε συμμερίζεται τις αγωνίες των πολιτών αλλά αποχαλινώνει το «αόρατο χέρι» του καπιταλισμού που επιμερίζει με ορατά κι εξόφθαλμα άδικους όρους το κόστος της κρίσης!!!
Συνεκδοχικά το έλλειμμα οικονομικών αξιών μεταφράζεται σε έλλειμμα θεσμικό και πολιτικό με αποτέλεσμα το κραδασμό της ίδιας της Δημοκρατίας.
Βέβαια, η έννοια της Δημοκρατία για τους Σοσιαλιστές δεν μπορεί να σταματά μόνο τον κοινοβουλευτική πολιτειακή θέσμιση. Σημαίνει την ισοκατανομή των κοινωνικών βαρών και την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα από τη ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ σε εθνικό επίπεδο και της προσπάθειας για έναν ΕΝΙΑΙΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗΣ που θα ανακυκλώνει τον πλούτο εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Κέυνς έλεγε πως «δεν υπάρχει πιο πανούργος, πιο ασφαλής τρόπος να ανατραπεί η υπάρχουσα [δημοκρατική] βάση μιας κοινωνίας από την υπονόμευση του νομίσματος της».
Η σταθερή προσήλωση στο κοινό νόμισμα οφείλει να ερμηνεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση όχι ως όχημα διείσδυσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και δη του γερμανικού σε νέες αγορές μα ως έναν ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ που μπορεί να σταθεί ανάχωμα στα τερτίπια των αγορών. Επομένως, η ανάγκη πολιτικής ολοκλήρωσης που σταμάτησε με το γαλλο-ιρλανδικό όχι στο Ευρωσύνταγμα πρέπει να ξεκινήσει με προοδευτική πρωτοβουλία αν θέλουμε να επιβιώσει η Ένωση.
Πρωτοβουλία η οποία θα πρέπει να παρθεί με πρωτοπόρο τον ευρωπαϊκό Νότο που είναι το μεγάλο θύμα της ανισόρροπης ανάπτυξης εντός της ένωσης και συνομιλία με τα αντίστοιχα Σοσιαλιστικά Κόμματα. Απ’ το ίδιο μεταρρυθμιστικό μονοπάτι περνά και η ανατροπή του παραλογισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με τη θέσπιση της δυνατότητας της απευθείας χρηματοδότησης των κρατών.
Η επιδίωξη αυτή επιφυλάσσει θέση συνδιαμορφωτή για τους Έλληνες Σοσιαλιστές κι όχι ουραγού στη διεθνή σκακιέρα. Δεν θα μετατρέψουμε εαυτούς στα απείθαρχα παιδιά που τιμωρήθηκαν με απομόνωση όπως επιμένουν οι απολογητές μιας γερμανικής κοπής, Ευρώπης της λιτότητας. Διαφορετικά η πλήρης συγκατοίκηση στην Κομισιόν με τους υπερσυντηρητικούς θιασώτες της Μέρκελ δεν θα οδηγήσει μόνο τη σοσιαλδημοκρατία στο θάνατο μα συνολικά την Ευρωπαϊκή Ένωση ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου στην αναβίωση εθνικών εγωισμών και τον ευρωπαϊκό κοινωνικό εκφασισμό.
Μέσα απ’ αυτήν την πλατφόρμα για Δημόσια Πιστωτική Πολιτική καλούμαστε να επαναφέρουμε το Δημοκρατικό μας Κίνημα στην πολιτική να ξεφύγουμε από το νέο-δεξιό ιδεολόγημα του κράτους νυχτοφύλακα και να διατρανώσουμε σε Ελλάδα και Ευρώπη πως Η ΑΓΟΡΑ ναι, ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΛΟΥΤΟ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΝ ΔΙΑΝΕΜΕΙ ΔΙΚΑΙΑ!!!
Ανασύνταξη των εντός των τειχών προοδευτικών δυνάμεων δε νοείται όμως μόνο μέσα απ΄ την διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής επικαιρότητας αλλά δομείται κυρίαρχα στο λόγο που αρθρώνεται πέρα απ΄ τα διεθνή fora, στο εσωτερικό, στην ίδια μας την πατρίδα. Λόγος που δεν μπορεί παρά να προκρίνει την ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ της χώρας με επίκεντρο την ελληνική περιφέρεια. Σ’ αυτή τη διαδικασία είναι περισσότερο αναγκαίο παρά σκόπιμο να ανατραπούν όλα τα ιδεολογήματα των εποχών της δήθεν ευδαιμονίας. Περιφερειακή ανάπτυξη δεν είναι η αντιπαραγωγική κατασπατάληση των κοινοτικών πόρων αλλά η στοχευμένη επανεπένδυση που δημιουργεί νέο πλούτο, νέες θέσεις εργασίας και επιβραβεύει την καινοτομία. Άλλωστε, η γενικευμένη εισοδηματική ενίσχυση από τα κοινοτικά ταμεία και η αύξηση της καταναλωτικής ζήτησης αύξησε τις ανάγκες δανεισμού και ενίσχυσε τα μεταπρατικά εισαγωγικά τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου σε βάρος των παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αντιπαραγωγικής σπατάλης αποτελούν οι επιδοτήσεις του αγροτικού τομέα που είχαν το παράδοξο αποτέλεσμα να προσθέσουν μεν ανέκοπο εισόδημα στους έλληνες αγρότες, να τους ωθήσουν όμως απ’ την άλλη στην εγκατάλειψη της αγροτικής παραγωγής.
Προϋπόθεση της υπέρβασης και της ανταπόκρισης της ελληνικής περιφέρειας στις νέες προκλήσεις αποτελεί η αναδιάταξη του πρωτογενούς τομέα στη βάση αγροτικών, συνεταιριστικών επιχειρήσεων, που θα συγκεντρώσουν την αγροτική παραγωγή και το απαιτούμενο κεφάλαιο, θα λειτουργούν δημοκρατικά αλλά και επιχειρηματικά, θα εξασφαλίζουν την παραγωγή, τυποποίηση και εμπορία του προϊόντος, θα μειώσουν την εξάρτηση σταδιακά του αγρότη από τις κοινοτικές επιδοτήσεις και το μεταπρατισμό δημιουργώντας προϊόντα ποιοτικά κι ανταγωνιστικά ταυτόχρονα.
Για να συμβούν βέβαια όλα αυτά χρειάζεται να δοθεί η εκκίνηση των εσωτερικών διαδικασιών του Κινήματος και η επαναθεμελίωση της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ του ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ μέσα από μια ΝΕΑ ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΡΗΞΗ, μια χάρτα της ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΟΡΕΙΑΣ.
Απαιτείται ακόμη η καταστατική αναθεώρηση που θα διευρύνει πριν απ’ όλα την εσωκομματική ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ απομακρύνοντας τα φαινόμενα διολίσθησης σε ένα κρατικό κόμμα φεουδαρχών και μικροτιμαριούχων. Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα έχει χρέος πρώτα απ’ όλα στην ιστορική συμβολή στον τόπο να είναι Κίνημα Πολιτών, Κίνημα Αξιών κι όχι τσιφλίκι της εκάστοτε ηγεσίας. Όσοι αντιλαμβάνονται στυγνά τον κατεξοχήν πολιτικό φορέα των προοδευτικών ιδεών ως ανελκυστήρα προσωπικής φιλοδοξίας είναι καταδικασμένοι να μονομαχούν πάνω σε κουφάρια τη στιγμή που η κοινωνία παραμένει παγερά αδιάφορη.
Απομονώνοντας τις φωνές της αλαζονείας και προασπίζοντας τη συλλογική ηγεσία των μελών του Κινήματος είναι απαραίτητο να προχωρήσουμε με βούληση και τόλμη για τον Επαναστατικό Μεταρρυθμισμό της Κοινωνίας μας, για μια Ελλάδα της Δικαιοσύνης, της Ανθρωπιάς, της Συλλογικής Προκοπής. Για μια γνήσια αναδιανεμητική Προοδευτική Παράταξη που θα εκφράζει τις δυνάμεις του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, της Εργασίας, την προσδοκία της Νέας Γενιάς. Μια πλατιά κοινωνική συμμαχία που τη στιγμή που άλλοι ορκίζονται στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης των λίγων και ισχυρών θα αντιστέκεται με μόνο όπλο τις αρχές της και θα συνυπογράφει ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ!!!
ΓΙΑΤΙ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!
Οι νεοι παλευουν σοσιαλιστικα και το αποδυκνειουν σε καθε τους βημα.
ΑπάντησηΔιαγραφή