Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

"Εικοσιέξι χρόνια χωρίς τον Ούλωφ Πάλμε" της ΠΑΣΠ ΝΟΜΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ, ΤΟΝ ΑΚΤΙΒΙΣΤΗ, ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ…

Ο Ούλωφ ΠάλμεΗταν μια νύχτα σαν όλες τις άλλες για τη σουηδική πρωτεύουσα όταν ξαφνικά στον κεντρικό δρόμο της Στοκχόλμης Σβεαβέγκεν ακούστηκαν πυροβολισμοί. Ένα ζευγάρι πέφτει αιμόφυρτο στο οδόστρωμα. Ήταν ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός και παγκοσμίως γνωστός για τη ειρηνιστική του δράση, Ούλωφ Πάλμε και η σύζυγος του Λίσμπετ. Οι δείκτες του ρολογιού είχαν παγώσει στις έντεκα και τριάντα ενώ το ημερολόγιο έγραφε 28 Φεβρουαρίου του 1986.

Το διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα καθώς και ο αγώνας για Ειρήνη και Ανθρώπινα Δικαιώματα ήταν πλέον φτωχότερα…

Ο Ούλωφ Πάλμε γεννήθηκε το 1927 στο Ουστερμάλμ της Στοκχόλμης και προερχόταν από ευκατάστατη οικογένεια της ανώτερης αστικής τάξης. Σε ηλικία μόλις πέντε χρόνων έχασε τον πατέρα του, πράγμα που επηρέασε την ψυχολογία του σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Φιλάσθενος ως παιδί, ο Πάλμε τελείωσε τη στοιχειώδη εκπαίδευση με κατ’ οίκον διδασκαλία και τη μέση εκπαίδευση ως οικότροφος. Με την αποφοίτηση του απ’ τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στο εξωτερικό. Η επιλογή του αυτή αποτελεί ίσως μια πρώτη ένδειξη της κλίσης του προς το διεθνισμό, την υπέρβαση και το σεβασμό στη διαφορετικότητα.
Πετυχαίνει να κερδίσει υποτροφία στο Κολέγιο Κένυον του Οχάιο των ΗΠΑ όπου και συνεχίζει τις σπουδές του. Ολοκληρώνει το βασικό κύκλο σπουδών το 1948 και αποφασίζει να γνωρίσει τον κόσμο. Περιοδεύει με οτοστόπ τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Μεξικό. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του εγγράφεται στο Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης από όπου και πήρε το πτυχίο του το 1951.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Σουηδία ο Πάλμε έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Φοιτητικού Συνδέσμου και το 1952 αναδείχθηκε πρόεδρος της Ενωσης Σπουδαστών της Σουηδίας της αντίστοιχης ΕΦΕΕ.

Ως σπουδαστής με πολιτική δράση ο Πάλμε δεν έχασε το ενδιαφέρον στα διεθνή ζητήματα…Πόσο μάλλον προσπάθησε με ιδιαίτερο ζήλο να τα αναδείξει ποτισμένος με ανθρωπιστικές ιδέες και επηρεασμένος από την αριστερή πολιτική του τοποθέτηση και το αντιαποικιοκρατικό κίνημα που γεννιόταν εκείνη την εποχή. Σ’ αυτό το διάστημα ταξίδεψε στην Ανατολική και στη Δυτική Ευρώπη. Το 1953 πέρασε τρεις μήνες επισκεπτόμενος χώρες της Ασίας, την Ινδία κυρίως αλλά και την Κεϋλάνη, τη Βιρμανία και την Ινδονησία.Ήδη κατά την παραμονή στις Ηνωμένες Πολιτείες ο νεαρός Πάλμε είχε συναισθανθεί το σοσιαλιστικό κάλεσμα στον αγώνα για μια δίκαιη κοινωνία παρατηρώντας τις κοινωνικές ανισότητες, τις φυλετικές διακρίσεις και την άνοδο της συντηρητικής υστερίας του μακαρθισμού. Ωστόσο το ταξίδι του στην Ασία και τις χώρες του Τρίτου Κόσμου λειτούργησε καταλυτικά εδραιώνοντας τις πεποιθήσεις του ενάντια στην κοινωνική αδικία, τις φυλετικές διακρίσεις και την αποικιοκρατία.

Το 1953 με την επιστροφή στη Σουηδία, τον ανακαλύπτει ο τότε αρχηγός του Σουηδικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος των Εργατών, Τάγκε Ερλάντερ και τον προσλαμβάνει στη γραμματεία του. Αμοιβαία εκτίμηση και στενή φιλία αναπτύχθηκε ανάμεσα στους δύο άνδρες και σήμανε για τον Πάλμε πολύτιμη βοήθεια στην περαιτέρω πορεία του. Μάλιστα από το 1955 ο Πάλμε γίνεται μέλος της διοικητικής ομάδας της Σουηδικής Σοσιαλδημοκρατικής Συνομοσπονδίας Νεολαίας. Το 1958 εκλέγεται βουλευτής σε ηλικία 31 ετών. Απο δω και στο εξής η άνοδος θα είναι διαρκής.
Από το 1963 και μετά καταλαμβάνει σημαντικές κυβερνητικές θέσεις. Το 1965 γίνεται υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών και το 1967 υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού. Το 1969 διαδέχθηκε τον παραιτηθέντα Ερλάντερ ως πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και ως πρωθυπουργός με ομόφωνη απόφαση του Συνεδρίου των Σουηδών Σοσιαλδημοκρατών.

Ο Πάλμε πρωθυπουργός…

Αναλαμβάνοντας την πρωθυπουργία ο Πάλμε περιέγραψε με μια μεταφορά την πολιτική που σκόπευε να ακολουθήσει: «H σούπα» είπε «δεν τρώγεται τόσο καυτή όσο είναι όταν μαγειρεύεται». εγκαινιάζοντας τη ριζοσπαστική αντζέντα με την οποία επιδίωκε να μπολιάσει τον πολιτικό διάλογο στη χώρα. Πρωθυπουργός πια…παρέμενε αφοσιωμένος στα ιδεώδη της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ειρήνης για τα οποία πάλευε ως νέος. Έμενε πια να εργαστεί με ζήλο και συνέπεια για την πραγμάτωσή τους και το έκανε.
Με την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Πάλμε προώθησε ταχύτατα εξαιρετικά προοδευτικές κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που απέβλεπαν στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των φτωχότερων στρωμάτων του πληθυσμού.
Εφάρμοσε δικαιότερη εισοδηματική πολιτική. Μερίμνησε για την αναμόρφωση του συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων και παροχών και Ενίσχυσε τον πολιτισμό και την επιστημονική έρευνα
 .
Στα φιλολαϊκά κοινωνικά μέτρα της κυβέρνησης Πάλμε εντάσσεται και η πολιτική της απέναντι στους μετανάστες από φτωχές χώρες οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί και εργάζονταν στη Σουηδία αναζητώντας καλύτερη τύχη. Με τα μέτρα αυτά επιτεύχθηκε η ενσωμάτωση των μεταναστών στη σουηδική κοινωνία, με την παραχώρηση πλήρων πολιτικών δικαιωμάτων και την παράλληλη καταπολέμηση οποιωνδήποτε ρατσιστικών τάσεων.

Στις διεθνείς σχέσεις χάρη στη δράση του Πάλμε η Σουηδία βγήκε από την ιστορική απομόνωσή της και από την αυτοεξυπηρετική ουδετερότητά της (που έκαναν μερικούς να υποστηρίξουν ότι κατά τη διάρκεια του B´ Παγκοσμίου Πολέμου η Σουηδία είχε πουλήσει όπλα στη ναζιστική Γερμανία και είχε επιτρέψει να χρησιμοποιηθεί το σιδηροδρομικό δίκτυό της για τη μεταφορά γερμανικών εφοδίων στη Νορβηγία).Ο Πάλμε τάχθηκε αναφανδόν κατά της αμερικανικής ανάμειξης στον πόλεμο του Βιετνάμ, κατά της σοβιετικής επέμβασης στην Τσεχοσλοβακία και υπέρ των αφρικανικών απελευθερωτικών κινημάτων, στα οποία προσέφερε άμεση και έμπρακτη βοήθεια. Για τον Πάλμε η Δημοκρατία και η Ελευθερία δεν ήταν απλά συνθήκη ικανή αλλά αναγκαία για τη θεμελίωση μιας ΔΙΚΑΙΗΣ κοινωνίας χωρίς παρίες και πολίτες 3ης κατηγορίας.

H κυβέρνηση Πάλμε την περίοδο αυτή μάλιστα χορήγησε πολιτικό άσυλο σε πολλούς πολιτικούς πρόσφυγες από διάφορες χώρες, μεταξύ των οποίων Αμερικανοί που δεν ήθελαν να πολεμήσουν στο Βιετνάμ αλλά και Έλληνες πολέμιοι της δικτατορίας των συνταγματαρχών.

Θαρραλέος επικριτής της επιθετικής πολιτικής των ΗΠΑ, ο Πάλμε παρομοίασε τον βομβαρδισμό του Ανόι από τους Αμερικανούς με τον βομβαρδισμό της Γκερνίκα από τους Γερμανούς κατά τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Οταν νεαροί αριστεροί στη Στοκχόλμη πέταξαν αβγά στον αμερικανό πρεσβευτή, οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες έφτασαν σε τέτοιο σημείο έντασης ώστε ο πρόεδρος Νίξον δήλωσε ότι ο σουηδός πρεσβευτής δεν ήταν πλέον ευπρόσδεκτος στην Ουάσιγκτον. Δεν ήταν μόνο η οξεία κριτική του Πάλμε.Η οικονομική και πολιτική ενίσχυση του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου ενάντια στο ρατσιστικό καθεστώς της Νότιας Αφρικής, η στήριξη των Παλαιστινίων και της οργάνωσης τους, της PLO καθώς και η επίσημη συνάντηση του με τον Φιντέλ Κάστρο, τον καθιστούσαν ανεπιθύμητο για τους Αμερικανούς. Παρά την εχθρότητα που εισέπραξε όμως ο σοσιαλιστής Πάλμε δεν μείωσε το ριζοσπαστισμό του. Αντίθετα, η κατάσταση με τις ΗΠΑ βελτιώθηκε μόνο μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Βιετνάμ.

Το 1976, ύστερα από 44 χρόνια συνεχούς παραμονής στην εξουσία, οι σοσιαλδημοκράτες έχασαν τις εκλογές και στη Σουηδία σχηματίστηκε κεντροδεξιά κυβέρνηση. H δραστηριότητα του Πάλμε στη διεθνή σκηνή εντάθηκε τότε ακόμη περισσότερο.
Μαζί με τον Βίλι Μπραντ και τον Μπρούνο Κράισκι ο Πάλμε βοήθησε στην ανανέωση της εικόνας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, της οποίας διετέλεσε αντιπρόεδρος. Εργάστηκε ως μέλος της Επιτροπής Μπραντ για τα προβλήματα Βορρά – Νότου και ως πρόεδρος της Επιτροπής Πάλμε για την Κοινή Ασφάλεια. Το 1980 ανέλαβε το δύσκολο έργο του μεσολαβητή του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στον πόλεμο Ιράν – Ιράκ επισκεπτόμενος αρκετές φορές την περιοχή για συνομιλίες με τους ηγέτες των εμπολέμων.
Ταυτόχρονα, σε διεθνές επίπεδο ενέτεινε με τις προσπάθειές του την προάσπιση της ειρήνης και τον τερματισμό του εξοπλιστικού ανταγωνισμού ανάμεσα στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα, το ανατολικό και το δυτικό αναλαμβάνοντας συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Έτσι, έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στην πρόταση για δημιουργία αποπυρηνικοποιημένων ζωνών στην Ευρώπη και πήρε μέρος στην Πρωτοβουλία των Εξι, η οποία αποσκοπούσε στη διαφύλαξη της διεθνούς ειρήνης και στον αφοπλισμό μαζί με την Ιντιρα Γκάντι, τον πρόεδρο της Αργεντινής Ραούλ Αλφονσίν, του Μεξικού Μιγκέλ ντε λα Μαντρίντ, της Τανζανίας Τζούλιους Νιερέρε και τον δικό μας Ανδρέα Παπανδρέου.

Η επάνοδος και το τέλος

Μετά τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1982 οι σοσιαλδημοκράτες επανήλθαν στην εξουσία και ο Πάλμε στην πρωθυπουργία. Κατά τη δεύτερη θητεία του ο Πάλμε θέλησε να εφαρμόσει ακόμη ριζοσπαστικότερες οικονομικές μεταρρυθμίσεις για τη βελτίωση της γενικής κατάστασης της χώρας και ειδικότερα της θέσης των εργαζομένων. Τα σχέδια του Πάλμε προκάλεσαν τη σφοδρή αντίδραση των οικονομικών συμφερόντων, που έκαναν λόγο για απειλή κομμουνιστικοποίησης της Σουηδίας, ενώ και το ίδιο το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα διχάστηκε απέναντι σε αυτή την πολιτική.
Οι πολιτικοί του αντίπαλοι όμως δεν στάθηκαν ικανοί να ματαιώσουν το όραμα του για κοινωνική ΑΛΛΑΓΗ. Μόνος ικανός για τη ματαίωση του έργου του στάθηκε ο δολόφονος του. Άλλωστε η προοδευτικές επιλογές του λαιφελέστερου Σουηδού ηγέτη στην ιστορία και διασημότερης σε διεθνές επίπεδο πολιτικής φυσιογνωμίας της χώρας του, του είχαν κληροδοτήσει εκτός από φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς στο χώρο της ακροδεξιάς.
Ο αγαπητός από τον λαό, λιτός στον τρόπο ζωής του και προσιτός Ούλωφ Πάλμε συχνά κυκλοφορούσε χωρίς καμία προστασία από σωματοφύλακες, και η νύχτα της δολοφονίας του ήταν μία από αυτές τις περιπτώσεις. Επιστρέφοντας πεζός στο σπίτι του από έναν κινηματογράφο με τη σύζυγό του Λίσμπετ, το ζευγάρι έπεσε θύμα επίθεσης. Ο Πάλμε πυροβολήθηκε δύο φορές στο στομάχι, και η σύζυγός του στην πλάτη. Η αστυνομία ανέφερε πως ένας οδηγός ταξί χρησιμοποίησε το κινητό ραδιόφωνό του για να σημάνει συναγερμό. Δύο νεαρά κορίτσια που κάθονταν σε ένα αυτοκίνητο κοντά στη σκηνή του εγκλήματος προσπάθησαν να βοηθήσουν τον Πρωθυπουργό. Μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσοκομείο αλλά ήταν νεκρός όταν έφτασε. Η κυρία Πάλμε θεραπεύτηκε από τον τραυματισμό της και ανέρρωσε. Ο δολοφόνος δραπέτευσε προς τα ανατολικά στη διασταύρωση Τουννελγκάταν και εξαφανίστηκε.
Μνημείο στο σημείο που έπεσε νεκρός ο Ούλωφ ΠάλμεΗ δολοφονία του Πάλμε παραμένει ανεξιχνίαστη και μια σειρά από θεωρίες συνωμοσίας περιβάλλει το φόνο. Πολλοί δεν θεωρούν τυχαίο πως ο πρροστατευόμενός του και πολιτικός του σύμμαχος Μπερντ Κάρλσσον ο οποίος είχε οριστεί Επίτροπος των Ηνωμένων Εθνών για τη Ναμίμπια τον Ιούλιο του 1987 επίσης είχε πρόωρο θάνατο. Ο Κάρλσσον πέθανε στη συντριβή της Πτήσης Παν Αμ 103 στις 21 Δεκεμβρίου 1988 στο δρόμο για την τελετή υπογραφής των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη
με την οποία η Νότια Αφρική παραχωρούσε την κατά πολύ αργοπορημένη ανεξαρτησία στη Ναμίμπια. Ο θάνατος του είχε έναν ιδιαίτερο συμβολισμό αν αναλογιστεί πως η στήριξη των απελευθερωτικών κινημάτων και ειδικά αυτών στη Νότια Αφρική αποτέλεσαν κορυφαία επιλογή στην εξωτερική πολιτική του μέντορα του Ούλωφ Πάλμε. Η εμπλοκή της αμερικανικής εταιρίας Παν Αμ θυμίζει έντονα το θάνατο σοσιαλιστών ηγετών της Λατινικής Αμερικής όπως οι Τορρίχος και Ρολντός.

Εικοσιέξι χρόνια έχουν περάσει χωρίς τον Ούλωφ Πάλμε. Κι όμως οι ιδέες του είναι ακόμη ΕΔΩ!!!Σε μια κρίσιμη συγκυρία όπως η σημερινή, με την πατρίδα μας να θυμίζει τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, την ξενοφοβία που γεννά η φτώχεια, την απουσία ελπίδας και προοπτικής,το παράδειγμα του Πάλμε μας δίνει κουράγιο πως ναι..,.υπάρχει άλλο μονοπάτι μακρυά απ’το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο της Κομισιόν. Δεν πρόκειται όμως για ένα εύκολο μονοπάτι. Είναι στην ουσία η λεωφόρος της πολιτικής σύγκρουσης με τα κατεστημένα, της ΑΛΛΑΓΗΣ που περνά μέα από το ΛΑΟ και εξαφαλίζει το βασικό ερώτημα του σήμερα, το ερώτημα της Κρίσης. Κι αυτό…δεν είναι άλλο από τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, που επιτάσσει την αναλογική κατανομή των κοινωνικών βαρών κι όχι τη συνήθη τακτική ανευθυνότητας, της αντιμετάθεσης ευθυνών στις νέες γενιές και της επιβάρυνσης των συνηθισμένων υποζυγίων, όπως επιτάσσει διακομματικά η ελληνική κι ευρωπαϊκή δεξιά από κοινού με τους Τροικανούς Σταυροφόρους.

Άλλωστε, για μας τους Νέους και Σοσιαλιστές όπως και για τον Πάλμε, “Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ” κατά το Σουήδό. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ “ΘΕΜΑ ΜΟΝΙΜΟΥ ΑΓΩΝΑ” θα προσθέταμε εμείς!!!

ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΑ

ΠΑΣΠ ΝΟΜΙΚΗΣ

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Oι παραγωγοί κατήργησαν τους μεσάζοντες!!!

Πατατοπαραγωγοί αποφάσισαν να πάρουν την ζωή και το προιόν του μόχθου τους στα χέρια τους καταργώντας στην πράξη τους μεσάζοντες.

Πιο συγκεκριμένα, οι παραγωγοί της περιοχής του Νευροκοπίου εδώ και καιρό κατήγγειλαν τη στάση των μεσαζόντων που ζητούσαν σε εξευτελιστικές τιμές τα αδιάθετα προϊόντα ενώ ταυτόχρονα επέμεναν να εισάγουν από το εξωτερικό καταδικάζοντας τους Έλληνες παραγωγούς στη φτώχεια και τους καταναλωτές στη μόνιμη ακρίβεια.Έτσι η "ευλογημένη" φετινή χρονιά για την πατάτα κατέληξε σε κολαστήριο για τους παραγωγούς της που έβλεπαν τα προϊόντα τους να σαπίζουν σε αποθήκες.

Όμως όλα αυτά μέχρι και σήμερα....

Με πρωτοβουλία της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Νομού Πιερίας και ύστερα από συνεννόηση με τους παραγωγούς Νευροκοπίου είκοσι τέσσερεις τόνοι ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ πατάτας  πωλήθηκαν σε 530 οικογένειες κατοίκων της ευρύτερης περιοχής της Κατερίνης σε τιμή κόστους (0,25 ευρώ το κιλό),

Μάλιστα οι παραγγελίες είχαν γίνει μέσω του site της οργάνωσης, ένας από τους στόχους της οποίας είναι να παραμεριστούν οι μεσάζοντες, ώστε να προμηθευτεί το καταναλωτικό κοινό γεωργικά προϊόντα σε χαμηλές τιμές. Η παράδοση του προϊόντος πραγματοποιήθηκε το πρωί του Σαββάτου, και με απόλυτη τάξη, στο χώρο πάρκινγκ του δικαστικού μεγάρου Κατερίνης.

Ακόμη η συγκριμένη πρωτοβουλία της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Νομού Πιερίας είχε ως αποτέλεσμα γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ στην Κατερίνη να κατεβάσει, προ ημερών, την τιμή της πατάτας Νευροκοπίου στα 0, 34 ευρώ το κιλό, γεγονός, που όπως επισημαίνει ο εκπρόσωπος της Ομάδας, Ηλίας Τσολακίδης, «δείχνει ότι υπάρχουν αντιδράσεις προς όφελος των καταναλωτών».

Η εκμετάλλευση του Διαδικτύου ως μέσο αποδιαμεσολάβησης προς όφελος των πολιτών είτε αυτοί είναι καταναλωτές είτε είναι παραγωγοί ειδικά σήμερα την εποχή της κρίσης είναι κάτι παραπάνω απο επιβεβλημένη. Όπως εξίσου επιβεβλημένη πρέπει να θεωρείται και η αναδιάταξη του πρωτογενούς τομέα στη βάση αγροτικών, συνεταιριστικών επιχειρήσεων, που θα θα λειτουργούν δημοκρατικά αλλά και επιχειρηματικά σε άμεση συνάρτηση με το καταναλωτικό κίνημα.

Η σύμπραξη παραγωγών και ενεργών πολιτών στην Κατερίνη αποτελεί ενά θετικό βήμα, μια πρώτη νίκη απέναντι στο χρόνιο παρασιστισμό των αεριτζήδων....

Η ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ!!!









Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

To δίλημμα των Σοσιαλιστών: Η Δημοκρατία πάνω απ΄ τις Αγορές

Του Γραμματέα της ΠΑΣΠ Νομικής                                                                                                      Μιχάλη Κορδαλή
Τα τελευταία χρόνια όχι μόνο το Πα.Σο.Κ. της «μνημονιακής» πολιτικής αλλά συνολικά η Κεντροαριστερά στην Ευρώπη βιώνει μια βαθιά υπαρξιακή κρίση, μια κρίση ταυτότητας, αυτοδιαψεύσεων και αντιφάσεων. Αναγκαία για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για τη στοχοθεσία, το ΠΑΡΟΝ και κυρίως το ΜΕΛΛΟΝ της Δημοκρατικής Παράταξης είναι η κριτική ανασκόπηση της πρόσφατης πολιτικής της διαδρομής.
Το κείμενο αυτό επιχειρεί να συμβάλλει στην αφετηρία ενός γόνιμου διαλόγου στη ΒΑΣΗ του Κινήματος με στόχο την επανακινητοποίηση της και την εκ νέου ανάδειξη της σε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΗ της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΤΖΕΝΤΑΣ και συντελεστή της ΕΠΙΛΥΣΗΣ των ΑΔΙΕΞΟΔΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ που πάρθηκαν χωρίς τη συγκατάθεση της. 
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Το αδιέξοδο της Κεντροαριστεράς δεν είναι κάτι πρωτόφαντο στην Ελλάδα.Ωστόσο, την εσωτερική αυτή κρίση της σοσιαλδημοκρατίας επέτειναν με τον πλέον εμφατικό τρόπο οι οικονομικές συντεταγμένες κάτω απ΄ τις οποίες  έγινε η ανάληψη της εξουσίας από το Πα.Σο.Κ.                         

 Ο διπλασιασμός του χρέους σε συνδυασμό με το δυσθεώρητο οικονομικό έλλειμμα που κληροδότησε από κοινού η καραμανλική ακυβερνησία και η συνακολουθείσα  πιστωτική ασφυξία των αγορών οδήγησαν στην τριμερή οικονομική επιτήρηση. Έτσι και μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια της μονεταριστικής δογματικής ακαμψίας που χαρακτηρίζει τη νεοφιλελεύθερη πλειοψηφία της Κομισιόν και τους κύκλους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου η χώρα μας αναγκάστηκε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής. Πρόκειται στην ουσία για μια θεραπεία-σοκ που δίχως υπερβολή παίρνει αρκετές φορές τα χαρακτηριστικά της ιδεολογικής σταυροφορίας των αγορών με την Ελλάδα να γίνεται παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγή. Η εξάρτηση μάλιστα απ΄ τους πιστωτές δε σταματά εκεί. Υπό το πρόσχημα της δανειοληπτικής δυνατότητας η χώρα υποχρεώνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε νέα μέτρα απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και οριζόντιας φορολόγησης. Πραγματικό υποκείμενο της διαμόρφωσης της ασκούμενη πολιτικής δεν είναι ούτε ο λαός ούτε τα πολιτικά κόμματα μα το διευθυντήριο των Βρυξελλών.   
Σε καμία περίπτωση βέβαια, δεν μπορούμε να θεωρήσουμε το 2010, έτος εισόδου της χώρας μας στο μνημόνιο ως σημείο μηδέν αλλά ως σκαλοπάτι στην  κλίμακα μιας εξελικτικής διαδικασίας που έχει να κάνει τόσο με τη διεθνή οικονομική και πολιτική συγκυρία όσο και με τις εγχώριες αναπτυξιακές στρεβλώσεις και τη μεταρρυθμιστική ραστώνη που επέδειξαν οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις.
Σ’ αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί πως ο συμψηφισμός της μεταπολιτευτικής διαδρομής της χώρας σε ένα φιάσκο συλλογικής αποτυχίας είναι όχι μόνο άδικος κι ανιστόρητος μα υποκρύπτει τη σκοπιμότητα υπονόμευσης της δημοκρατικής κουλτούρας στη συνείδηση του Ελληνικού Λαού.  ΟΧΙ δεν «είναι όλοι ίδιοι»… ούτε φέρουν όλοι ίσο μερίδιο ευθύνης. Όσο και να  δυσαρεστεί κάποιους η θεμελίωση του κοινωνικού κράτους και οι νίκες του κινήματος των εργαζομένων στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1980 δεν είναι οι κοινωνικές κατακτήσεις αυτές που οδήγησαν την χώρα στην αιμοφιλική - όπως αποδείχτηκε 30 χρόνια μετά - πληγή της κρίσης δανεισμού.
Γι’ αυτό το λόγο η κρίση στο Πα.Σο.Κ. δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως κρίση οργανωτικών μηχανισμών με ορίζοντα τις επικείμενες εκλογές. Αντίθετα είναι κρίση του μηνύματος, κρίση της θολής εξαγγελίας και του στρογγυλέματος του μεσαίου χώρου που δεν υπηρετεί το δημοκρατικό κάλεσμα συνδιαμόρφωσης στα πλαίσια μιας minimum πολιτικής συμφωνίας αλλά τον πολιτικαντισμό και την ιδεολογική απονέκρωση.
Κάτι τέτοιο άλλωστε έγινε καταφανές μέσα απ’ την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου που δεν συντελέστηκε από την αποδόμηση των πολιτικών της αντιπάλων αλλά από ένα παζάρι κομματικών και εξωθεσμικών παραγόντων της ντόπιας μιντιακής ελίτ. Έτσι παρακολουθήσαμε τηλεοπτικά talk –show που περιέγραφαν το δράμα γνωστών αυλικών της κοινοβουλευτικής ομάδας. Τα κροκοδείλια δάκρυα και οι εκβιαστικές κοινοποιήσεις αποχωρήσεων εν όψει της 6ης δόσης γρήγορα έγιναν στο άκουσμα του δημοψηφίσματος μομφές υπευθυνότητας για την δήθεν διακύβευση της δανειοδότησης και της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας από τους ίδιους ανθρώπους που δήλωναν μέχρι προ ολίγου την καταψήφιση της. Με το λογικό ακροβατισμό της εκ διαμέτρου μετατόπισης τους απέδειξαν πως τελικά το «δράμα του ψεύτη δεν είναι πως δεν τον πιστεύουν οι άλλοι… μα πως ο ίδιος δεν πιστεύει ούτε τον εαυτό του». Οδυνηρό απότοκο της απόρριψης της έστω και ετεροχρονισμένης της προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία καθώς και μιας δυνάμει αποστασίας, υπήρξε η είσοδος της Ακροδεξιάς σε μια συγκυβέρνηση εθνικού παρασκηνίου που φέρει τη συγκατάθεση της συνισταμένης των δυνάμεων εγχώριας διαπλοκής όχι όμως και τη νομιμοποίηση του Ελληνικού Λαού!!! 
Ανάλογα ιστορικά λάθη κι εξωπολιτικοί συμβιβασμοί δεν μπορούν να κριθούν απ΄ τον ιστορικό του μέλλοντος αφού κάτι τέτοιοι σημαίνει πως οι εξελίξεις θα μας έχουν προσπεράσει. Πόσο μάλλον πρέπει να κριθούν ΣΗΜΕΡΑ και με κριτήριο τις ανάγκες των πολλών. Με την πολιτική γεωγραφία να αναδιατάσσεται ριζικά στα πλαίσια των κοσμογονικών μεταβολών που υφίσταται η πατρίδα μας η απάντηση για «το Πού πάμε» πρέπει να δοθεί ΕΔΩ και ΤΩΡΑ!!!
 Η Κεντροαριστερά αν θέλει να είναι Κεντροαριστερά και να δώσει απαντήσεις στις προκλήσεις του μέλλοντος χωρίς να αναμασά τις προφητείες του παρελθόντος έχει χρέος πρώτα να θέσει προς τον εαυτό της και τους πολίτες τα σωστά ερωτήματα. Το δίλημμα «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση» έχει απαντηθεί απ’ την επαναστατική μεταρρύθμιση κι έχει δώσει τη θέση του στο δίλημμα που ταλανίζει παγκοσμίως τους πολιτικούς σχηματισμούς: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ή ΑΓΟΡΕΣ;
Σ’ αυτή τη φράση συμπυκνώνεται το ζήτημα που τίθεται απ΄ την ίδια την κοινωνία που αμφισβητεί το πολιτικό σύστημα γιατί ακριβώς νιώθει την υποεκπροσώπηση της. Αιτία της αμφισβήτησης η μονόδρομη πρόσδεση  της πολιτικής στο άρμα των αγορών που όχι απλά δε συμμερίζεται τις αγωνίες των πολιτών αλλά αποχαλινώνει το «αόρατο χέρι» του καπιταλισμού που επιμερίζει με ορατά κι εξόφθαλμα άδικους όρους  το κόστος της κρίσης!!!                                                                                     

Συνεκδοχικά το έλλειμμα οικονομικών αξιών μεταφράζεται σε έλλειμμα θεσμικό και πολιτικό με αποτέλεσμα το κραδασμό της ίδιας της Δημοκρατίας.
Βέβαια, η έννοια της Δημοκρατία για τους Σοσιαλιστές δεν μπορεί να σταματά μόνο τον κοινοβουλευτική πολιτειακή θέσμιση. Σημαίνει την ισοκατανομή των κοινωνικών βαρών και την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα από τη ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ σε εθνικό επίπεδο και της προσπάθειας για έναν ΕΝΙΑΙΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗΣ που θα ανακυκλώνει τον πλούτο εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Κέυνς έλεγε πως «δεν υπάρχει πιο πανούργος, πιο ασφαλής τρόπος να ανατραπεί η υπάρχουσα [δημοκρατική] βάση μιας κοινωνίας από την υπονόμευση του νομίσματος της».
Η σταθερή προσήλωση στο κοινό νόμισμα οφείλει να ερμηνεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση όχι ως όχημα διείσδυσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και δη του γερμανικού σε νέες αγορές μα ως έναν  ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ που μπορεί να σταθεί ανάχωμα στα τερτίπια των αγορών. Επομένως, η ανάγκη πολιτικής ολοκλήρωσης που σταμάτησε με το γαλλο-ιρλανδικό όχι στο Ευρωσύνταγμα πρέπει να ξεκινήσει με προοδευτική πρωτοβουλία αν θέλουμε να επιβιώσει η Ένωση.
Πρωτοβουλία η οποία θα πρέπει να παρθεί με πρωτοπόρο τον ευρωπαϊκό Νότο που είναι το μεγάλο θύμα της ανισόρροπης ανάπτυξης εντός της ένωσης και συνομιλία με τα αντίστοιχα Σοσιαλιστικά Κόμματα. Απ’ το ίδιο μεταρρυθμιστικό μονοπάτι περνά  και η ανατροπή του παραλογισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με τη θέσπιση της δυνατότητας της απευθείας χρηματοδότησης  των κρατών.
Η επιδίωξη αυτή επιφυλάσσει θέση συνδιαμορφωτή για τους Έλληνες Σοσιαλιστές κι όχι ουραγού στη διεθνή σκακιέρα. Δεν θα μετατρέψουμε εαυτούς στα απείθαρχα παιδιά που τιμωρήθηκαν με απομόνωση όπως επιμένουν οι απολογητές μιας γερμανικής κοπής, Ευρώπης της λιτότητας. Διαφορετικά η πλήρης συγκατοίκηση στην Κομισιόν με τους υπερσυντηρητικούς θιασώτες της Μέρκελ δεν θα οδηγήσει μόνο τη σοσιαλδημοκρατία στο θάνατο μα συνολικά την Ευρωπαϊκή Ένωση ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου στην αναβίωση εθνικών εγωισμών και τον ευρωπαϊκό κοινωνικό εκφασισμό.
Μέσα απ’ αυτήν την πλατφόρμα για Δημόσια Πιστωτική Πολιτική καλούμαστε να επαναφέρουμε το Δημοκρατικό μας Κίνημα στην πολιτική να ξεφύγουμε από το νέο-δεξιό ιδεολόγημα του κράτους νυχτοφύλακα και να διατρανώσουμε σε Ελλάδα και Ευρώπη πως Η ΑΓΟΡΑ ναι, ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΛΟΥΤΟ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΝ ΔΙΑΝΕΜΕΙ ΔΙΚΑΙΑ!!!
Ανασύνταξη των εντός των τειχών προοδευτικών δυνάμεων δε νοείται όμως μόνο μέσα απ΄ την διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής επικαιρότητας αλλά δομείται κυρίαρχα στο λόγο που αρθρώνεται πέρα απ΄ τα διεθνή fora, στο εσωτερικό, στην ίδια μας την πατρίδα. Λόγος που δεν μπορεί παρά να προκρίνει την ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ της χώρας με επίκεντρο την ελληνική περιφέρεια. Σ’ αυτή τη διαδικασία είναι περισσότερο αναγκαίο παρά σκόπιμο να ανατραπούν όλα τα ιδεολογήματα των εποχών της δήθεν ευδαιμονίας. Περιφερειακή ανάπτυξη δεν είναι η αντιπαραγωγική κατασπατάληση των κοινοτικών πόρων αλλά η στοχευμένη επανεπένδυση που δημιουργεί νέο πλούτο, νέες θέσεις εργασίας και επιβραβεύει την καινοτομία. Άλλωστε, η γενικευμένη εισοδηματική ενίσχυση από τα κοινοτικά ταμεία και η αύξηση της καταναλωτικής ζήτησης αύξησε τις ανάγκες δανεισμού  και ενίσχυσε τα μεταπρατικά εισαγωγικά τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου σε βάρος των παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αντιπαραγωγικής σπατάλης αποτελούν οι επιδοτήσεις του αγροτικού τομέα που είχαν το παράδοξο αποτέλεσμα να προσθέσουν μεν ανέκοπο εισόδημα στους έλληνες αγρότες, να τους ωθήσουν όμως απ’ την άλλη στην εγκατάλειψη της αγροτικής παραγωγής.

Προϋπόθεση της υπέρβασης και της ανταπόκρισης της ελληνικής περιφέρειας στις νέες προκλήσεις αποτελεί η αναδιάταξη του πρωτογενούς τομέα στη βάση αγροτικών, συνεταιριστικών επιχειρήσεων, που θα συγκεντρώσουν την αγροτική παραγωγή και το απαιτούμενο κεφάλαιο, θα λειτουργούν δημοκρατικά αλλά και επιχειρηματικά, θα εξασφαλίζουν την παραγωγή, τυποποίηση και εμπορία του προϊόντος, θα μειώσουν την εξάρτηση σταδιακά του αγρότη από τις κοινοτικές επιδοτήσεις και το μεταπρατισμό δημιουργώντας προϊόντα ποιοτικά κι ανταγωνιστικά ταυτόχρονα.
Για να συμβούν βέβαια όλα αυτά χρειάζεται να δοθεί η εκκίνηση των εσωτερικών διαδικασιών του Κινήματος και η επαναθεμελίωση της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ του ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ μέσα από μια ΝΕΑ ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΡΗΞΗ, μια χάρτα της ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΟΡΕΙΑΣ.                                

 Απαιτείται ακόμη η καταστατική αναθεώρηση που θα διευρύνει πριν απ’ όλα την εσωκομματική ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ απομακρύνοντας τα φαινόμενα διολίσθησης σε ένα κρατικό κόμμα φεουδαρχών και μικροτιμαριούχων. Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα έχει χρέος πρώτα απ’ όλα στην ιστορική συμβολή στον τόπο να είναι Κίνημα Πολιτών, Κίνημα Αξιών κι όχι τσιφλίκι της εκάστοτε ηγεσίας. Όσοι αντιλαμβάνονται στυγνά τον κατεξοχήν πολιτικό φορέα των προοδευτικών ιδεών ως ανελκυστήρα προσωπικής φιλοδοξίας είναι καταδικασμένοι να μονομαχούν πάνω σε κουφάρια τη στιγμή που η κοινωνία παραμένει παγερά αδιάφορη.
Απομονώνοντας τις φωνές της αλαζονείας και προασπίζοντας τη συλλογική ηγεσία των μελών του Κινήματος είναι απαραίτητο να προχωρήσουμε με βούληση και τόλμη για τον Επαναστατικό Μεταρρυθμισμό της Κοινωνίας μας, για μια Ελλάδα της Δικαιοσύνης, της Ανθρωπιάς, της Συλλογικής Προκοπής. Για μια γνήσια αναδιανεμητική Προοδευτική Παράταξη που θα εκφράζει τις δυνάμεις του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, της Εργασίας, την προσδοκία της Νέας Γενιάς. Μια πλατιά κοινωνική συμμαχία που τη στιγμή που άλλοι ορκίζονται στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης των λίγων και ισχυρών θα αντιστέκεται με μόνο όπλο τις αρχές της και θα συνυπογράφει ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ!!!
ΓΙΑΤΙ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΟΦΕΙΛΕΙ  ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!